yalnız olmamak
hakkaten garip bir hal. öyle hani hayatın bir dönemi gibi düşünmemek gerekiyor. ulan ömrün yarısına geldik artık böyle geberip giderim derken hop bir bakıyorsun lego misali hayatının nerdeyse her yönü ile birebir uyumlu biri çıkıyor karşına. her şeyi konuşabiliyorsun zamanla. ortak olarak yapılmak istenenler, hayattan beklentiler falan da cuk oturuyor.
oha diyorsun, allahtan, hey gidi güzel allahtan daha ne istenebilir ki? işin garibi bunca zaman cebelleşmesinde bir nevi arkaplanda çalışan programın işlemci sömürmesi gibi kafada dönüp duran bu yalnızlık halinin ortadan kalkması insanda gariplik yaratıyor.
her şeye alışıyor bu insan bünyesi hakkaten, ha tutup tekrar bunları ister miyim? manyak mıyım ben? öyle kalabalıklar içinde yalnızlım ülen serzenişimde yok hamdolsun. ne kalabalığı tanışık kaldığım insan sayısı çift haneli bile değildir artık ama işte o hayatta yanında olabilecek kişinin doygunluk hali hakkaten paha biçilemez.
ötesini bolca hayal ediyor insan ama yaşayınca ne olursa olsun hafif bir gariplik oluyor. hafif bir hazırlıksız yakalanma hali gibi ne bileyim ama hepsi zamanla oturur. hayatın gerçekliği muhabbetlerinde çok örselenmez isek bir nevi cennet hayatıdır bu diyebilirim. artık ya rab al benim canımı hehe.
yok yahu daha değil tabii ama işte şu sakin vakitte üstüne hafif sesli düşündüm, düşündüklerimi de şurada uzun yazılar arasında gizleme ihtiyacı duydum. tematiflaflar sağolsun arada böyle bir faydası oluyor. zaten şuna yazacak vakit bile bulamamak güzel bir şey hehe.
