iletişim yükü
dış dünyadan iyice yalıtımdım sanki, bu bana göre iyi bir şey de normal insan kafasına göre bakınca hastaymışım gibi görünüyor. bir taraftan buna üzülüyorum, sonra komik geliyor, sonra da unutup gidiyorum.
artık yazı ile bile olsa birilerine bir şeyler anlatmak zor geliyor. nasıl anlayacağı, anlamayacağı ile uğraşmak çok yorucu. bunca zaman bu nick ile insanlar ile dirsek temasını bırakmayayım demiştim de aslında o kadar da mühim değilmiş. tabii bunu diyebilme lüksüm artık ağzımdan da seslerin çıkıyor olabilmesidir. duyacak birinin olmasıdır. yoksa böyle olmayabilirdi.
sonra geriye dönüp arada bakıyorum, anlayan var anlamayan var. genelde iyi konuşan çok tabii de, kötü konuşanı da var. tamam hepsi olacak, bunu engelleyemiyorsun. bir nick alıyorsun, yıllarca kullanıyorsun. sonra biriken bir şeyler olacak elbette de ama benim kaçış kafasına çok uymuyor sanki.
bir yerden sonra tiksindirici bir samimiyetsizlik olduğunu görüyorsun. içindeyken daha az, zamanla uzaklaşınca daha fazla. üstelik samimiyetsiz tipler kendilerini pek samimi falan zannediyorlar. tabii herkesleri zan altında bırakmak istemem, kişi kendi bilir işi.
bazen de tam burada işler çirkinleşiyor. bir insan evladı kendi gözüyle dünyaya baktığını nasıl unutur? her şey senin gördüğün gibi değil, olmayabilir. kafalar nasıl bu kadar küçük düşünebilir. ben anlamıyorum. allahütealea hepisine bülübülü eylesin. her neyse etsin. tamam sıkıldık.
